CHRZEST

Chrzest jest podstawą całego życia chrześcijańskiego, początkiem życia z Jezusem Chrystusem, wyrzeczeniem się zła i grzechu, bramą do wspólnoty Kościoła, bramą do Królestwa Bożego, gdzie wszyscy spotkamy się jako członkowie jednego miłującego rodzina.

Chrzest to nie magia, która sprawi, że Twoje dziecko będzie zdrowe i szczęśliwe. Rodzice chrzestni, rodzice, cała rodzina i wspólnota swoim chrześcijańskim przykładem, modlitwą i uwagą winni pomagać, aby dary otrzymane na chrzcie świętym rozwijały się, przynosiły owoce i czyniły człowieka prawdziwie szczęśliwym.

Życie, podobnie jak chrzest, jest nieodwołalnym darem z rąk Boga. Chrzest pozostawia niezatarty ślad w życiu człowieka i nikt nie odbierze mu imienia dziecka Bożego.

Dlaczego dana osoba potrzebuje chrztu?

Dawno, dawno temu nasi przodkowie chcieli radzić sobie sami, sami decydować, co jest dobre, a co złe. Zerwali więzy przyjaźni i zaufania Bogu. Nieposłuszeństwo pierwszych rodziców Adama i Ewy, chęć życia bez Boga, wybór buntu i egoizmu jest grzechem pierworodnym. Wszyscy dziedziczymy to nieposłuszeństwo i skłonność do zła wraz z naszym człowieczeństwem i powtarza się ono w życiu każdego człowieka. Bóg przyszedł nas zbawić, dlatego wcielił się, stał się człowiekiem. Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek, zamknął przepaść między ludźmi a Bogiem. Jezus, będąc niewinnym, wziął na siebie grzechy ludzkości, umarł na krzyżu za wszystkich.

Chrzest odnawia to, co zostało zniszczone przez nieposłuszeństwo pierwszych ludzi, poprzez odwrócenie się od kochającego Stwórcy. Przyjmując chrzest człowiek godzi się bowiem na obfitość miłości Bożej, która objawiła się przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa.

Chrzcząc ludzi, Kościół kontynuuje misję Chrystusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” (Mt 28, 19-20).

Komu udziela się sakramentu chrztu?

Chrzcimy niemowlęta i małe dzieci, ponieważ kontynuujemy wieloletnią tradycję dawania boskich darów członkom naszych rodzin, aby życie i moc Pana oraz dar wiary pomagały wzrastać i poszerzać się dojrzewającej osobowości. Rodzina zobowiązuje się pomagać chrześcijaninowi w rozwoju, ukazywać miłość Boga poprzez kochające ręce i serca, wspólnie się modlić i ukazywać skarby wartości chrześcijańskich. Niemowlęta są chrzczone tylko wtedy, gdy chce tego przynajmniej jeden rodzic lub opiekun.

Jeżeli rodzice nie wyrażą zgody lub nie ma uzasadnionego prawdopodobieństwa, że dziecko będzie wychowywane po chrześcijańsku, nie można go ochrzcić.

Dzieci od 7 roku życia powinny być ochrzczone tylko wtedy, gdy są odpowiednio przygotowane, poznały najważniejsze modlitwy katolickie i powinny znać główne aspekty życia chrześcijańskiego i prawdy wiary.

Dzieci od 7 roku życia mogą uczęszczać na zajęcia komunijne, a po specjalnych lekcjach mogą zostać ochrzczone.

Osoby dorosłe powinny same zgłosić się do proboszcza i po rozmowie kwalifikacyjnej zapisać się na zajęcia katechumenatu dla dorosłych.

Rodzice chrzestni muszą wiedzieć

Rodzice chrzestni muszą mieć ukończone 16 lat i przyjąć już sakramenty chrztu, bierzmowania i Eucharystii.
Jeżeli rodzice chrzestni są małżeństwem, muszą także przyjąć sakrament małżeństwa.
Rodzice chrzestni powinni pomagać rodzicom dbać o wiarę dziecka i rozwój wspólnotowy.
Od teraz ważna będzie modlitwa towarzysząca nowemu chrześcijaninowi.
Rodzice chrzestni sprzyjają odpowiedzialności i duchowej więzi z ochrzczonym.
Przez całe życie rodzice chrzestni wspierają swojego chrześniaka lub córkę w trudnościach i radościach.
Powinni starać się uczestniczyć w życiu Kościoła, obchodzić niedziele i prowadzić życie chrześcijańskie.

Symbole chrztu

Znak krzyża jest ważny dla tych, którzy rozpoznają Jezusa Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał za wszystkich ludzi, przyjmują Ojca, który posłał na ziemię swego Syna, i otwierają się na dary Ducha Świętego.

Trzykrotne wylanie wody konsekrowanej w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego na głowę osoby ochrzczonej wiąże się ze śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa. Chrzest powoduje śmierć grzechu i daje nowe życie dziecku Bożemu.

Klatkę piersiową ochrzczonego namaszcza się olejem katechumenowym. Olejek ten przeznaczony jest wyłącznie dla osób przyjmujących chrzest. Obrzęd namaszczenia przypomina nam, że odtąd Chrystus będzie obroną i siłą chrześcijanina, pomoże strzec przed pokusami złego ducha, który atakuje serce każdego człowieka.

Czoło ochrzczonego dziecka namaszcza się olejem krzyżma. Jest to znak wybrania, przypomina nam, że każdy chrześcijanin na tym świecie jest kapłanem, ponieważ modli się do Boga za siebie i innych. Jest królem, który troszczy się o powierzonych mu ludzi i prorokiem, który świadczy o Bogu innym.

Ochrzczony, ubrany w białą szatę, mówi o Bożej opiece, o nowym, jasnym, radosnym życiu, o świętości Jezusa Chrystusa, w którą wszedł chrześcijanin.

Świeca chrzcielna przypomina nam o Chrystusie, który daje światło nowego życia. Świeca oświetla ciemność, a wiara dana przez Chrystusa oświetla nasze życie. Świecę trzyma się przez całe życie, aby przypominała, że ochrzczony jest powołany do pielęgnowania wiary i unikania ciemności grzechów podczas swojej ziemskiej wędrówki.

Obrzędy chrztu

Obrzęd rozpoczyna się znakiem krzyża. Kapłan pyta o imię, jakie rodzina wybrała dla osoby, która ma być ochrzczona. Chrześcijańskie imię jakiegoś świętego jest wybierane z góry dla osoby. W ten sposób chrześcijanin otrzymuje opiekuna i chrześcijański przykład życia na całe życie.

Kapłan czyni znak krzyża na czole dziecka kciukiem prawej ręki. W ten sposób rodzice i chrzestni błogosławią dziecko. Wtedy wszyscy słuchają Słowa Bożego. Ksiądz krótko komentuje św. Napisz lektury. Następnie wszyscy wspólnie modlą się o przyjęcie chrztu – odpowiadają na wezwania modlitwy powszechnej. Następnie prosi się o patronat świętych nad nowo ochrzczonymi.

Klatkę piersiową ochrzczonego namaszcza się olejem katechumenowym. Kapłan zachęca do wyrzeczenia się grzechów i wszelkiego zła. Na apele odpowiadamy: „Odmawiam!” Ksiądz zachęca nas do wyznawania wiary chrześcijańskiej. Odpowiadamy na pytania: „Wierzę!”

Same obrzędy chrztu — polewanie wodą, a także zanurzenie, przypominają ochrzczonemu o jego pogrzebie w śmierci Chrystusa, z której zmartwychwstaje do odnowionego życia z Chrystusem. To narodzić się z wody i Ducha, przyjąć Boga jako Zbawiciela, zdecydować się żyć tak, jak naucza Pan.

Ochrzczony zostaje namaszczony Krzyżmem Świętym, nakłada się na niego białą szatę i zapala się świecę. Wspólnie odmawia się Modlitwę Pańską, udziela się błogosławieństwa rodzicom i wszystkim uczestnikom uroczystości.

Kto może chrzcić?

Biskup, kapłan lub diakon chrzci w kościele lub kaplicy, w miejscu do tego wyznaczonym. Nabożeństwo prowadzi ksiądz, a osoby biorące w nim czynny udział biorą udział w odpowiadaniu na apele i wspólnej modlitwie.

Kiedy dziecku grozi niebezpieczeństwo śmierci, może ochrzcić każdy, nawet jeśli sam nie jest ochrzczony, jeśli tylko chce czynić to, co Kościół czyni podczas chrztu. Kiedy dziecko jest ochrzczone przez osobę niebędącą duchownym w niebezpieczeństwie śmierci, należy wymówić formułę Trójcy Świętej, polewając głowę dziecka czystą wodą. Mówi się: „Janie (Maryjo), ja Ciebie chrzczę: w imię Boga Ojca i Syna, i Ducha Świętego.” Jeżeli dziecko po chrzcie wyzdrowieje, należy skontaktować się z księdzem, aby dokończyć obrzędy chrztu: namaszczenie je olejem krzyżma, módlcie się razem, błogosławcie całą rodzinę. ;