SKRUCHA

Sakrament Kościoła nazywa się Pokutą i Pojednaniem, przez który odpuszczane są grzechy popełnione po chrzcie. Przyjmując ten sakrament, nieustannie odpowiadamy na wezwanie Pana: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.

Kto grzeszy, gwałci cześć Boga i Jego miłość, swoją godność jako osoby powołanej do bycia dzieckiem Bożym. Uszczerbione jest także duchowe dobro Kościoła. Kościół uczy, że tym, którzy przyjmują sakrament pokuty, Bóg miłosiernie przebacza popełnione wobec Niego przestępstwa. Przez ten sakrament penitenci dostępują pojednania ze wspólnotą kościelną, którą wyrządzili grzeszeniem. Kościół pomaga nawrócić się tym, którzy pokutują, swoją miłością, przykładem i modlitwą.

Chrystus powierzył władzę odpuszczania grzechów apostołom i ich następcom. Kościół poprzez swoją modlitwę, życie i działanie pozostaje zawsze znakiem i narzędziem przebaczenia i pojednania. W imię Chrystusa grzechy mogą odpuszczać jedynie kapłani, którzy otrzymali od władzy kościelnej władzę odpuszczenia grzechów. Kto pragnie pojednania z Bogiem i Kościołem, musi wyznać kapłanowi wszystkie grzechy ciężkie, jakie pamięta, a których jeszcze nie wyznał. Wymaga to uprzedniego dokładnego rachunku sumienia. Kościół zdecydowanie zaleca wyznawanie także grzechów powszednich. Osobista spowiedź wszystkich grzechów, po której następuje ekskomunika, jest dla wierzących jedyną właściwą drogą pojednania z Bogiem i Kościołem.

Nazwy sakramentu pokuty

Sakrament pokuty, poprzez który chrześcijanin żałuje za swoje grzechy i okazuje chęć przyjęcia miłosierdzia Pana, wzmacnia pragnienie odbudowania relacji opartych na komunii i zaufaniu z Bogiem i innymi ludźmi.

Sakrament przebaczenia jest dla chrześcijanina okazją do zrzucenia ciężaru grzechów i przyjęcia Bożego miłosierdzia i pokoju poprzez słowa modlitwy kapłańskiej.

Sakrament nawrócenia — ponieważ w sposób sakramentalny, poprzez widzialny znak, zaprasza chrześcijanina do nawrócenia, pomaga wyrzec się grzechu i powrócić do bliskiej przyjaźni z Bogiem.

Sakrament spowiedzi udziela się tylko wtedy, gdy grzesznik odważnie, otwarcie i z żalem wyznaje swoje grzechy kapłanowi Kościoła, który zachowując rozmowę w całkowitej tajemnicy, dyskretnie doradza, przypomina naukę Chrystusa i towarzyszy modlitwie uwolnienie.

Sakrament pojednania — daje nową relację z Bogiem i wspólnotą, która promieniuje pokojem i spokojem.

Dlaczego wierzący powinien przystąpić do sakramentu pokuty?

Chrześcijanie po chrzcie nie pozostają wierni Chrystusowi i nie żyją tak, jak On naucza. Chrześcijanie często myślą i działają wbrew Ewangelii – wybierają grzech. Grzech oznacza zdradę miłości Boga i bliźniego. Wybór grzechu jest wypaczeniem dobra. Wybierając zło oddalamy się od Boga i otaczających nas ludzi, postępujemy bez prawdziwej miłości. Jeśli złe uczynki powtarzają się w kółko, stają się nawykiem i zniewalają nas. Sprawując Sakrament Pojednania, czyli przystępując do spowiedzi, pozwalamy, aby dotknęła nas prawda, uzdrawiająca i wyzwalająca miłość Boga. W ten sposób przywracamy naszą więź z Bogiem i bliźnim. Sam Chrystus obejmuje nas i uwalnia w tych obrzędach, przewiązuje rany i zachęca do nowego życia.

Dlaczego trzeba iść do księdza do spowiedzi?

Jezus Chrystus, posyłając swego Ducha, pozwolił apostołom kontynuować swoje dzieło: świadczyć i świadczyć o miłosierdziu Bożym. Apostołowie przekazali otrzymaną moc odpuszczenia grzechów swoim pomocnikom i następcom. Tym samym sakramentalna moc odpuszczenia grzechów pozostaje w Kościele i dociera do wiernych poprzez święcenia kapłańskie.

Kapłan jest następcą dzieła Chrystusa, Kościoła ustanowionego przez Pana, ale także posłańcem wspólnoty ludzkiej. Przez kapłana zostajemy pojednani ze wspólnotą, którą obraziliśmy, oddzieleni nawet przez nasze ukryte grzechy. Ksiądz ma obowiązek zachować tajemnicę spowiedzi. Kapłan nie tylko uwalnia grzesznika od grzechów, ale mając doświadczenie życia duchowego oraz przywództwa i służby, radzi mu, aby był bardziej otwarty na Ewangelię.

Kiedy należy przystąpić do spowiedzi?

Do spowiedzi przystępujemy, gdy popełniamy grzech ciężki. Grzechem ciężkim jest nieposłuszeństwo przykazaniom Bożym w ważnych sprawach, pełne zrozumienie wybranego zła i dobrowolne przyzwolenie na grzech.

Jeżeli popełniane są jedynie lekkie, codzienne grzechy, zaleca się przystępowanie do spowiedzi raz w miesiącu lub nawet rzadziej. Pokuta daje siłę do przeciwstawienia się złu, wzrasta ufność w Boże miłosierdzie.

Nakaz Kościoła dotyczący spowiedzi przynajmniej raz w roku dotyczy zmarzniętych katolików, którzy ryzykują zbawienie swojej duszy. Jest to ostateczny sposób na utrzymanie boskiego życia w duszy. To nie wystarczy, aby pogłębić wiarę chrześcijańską i doświadczyć jej wspaniałych owoców.

Prosimy wiernych, aby nie odkładali sprawowania sakramentu pokuty na dni wielkich świąt kościelnych, kiedy jest dużo ludzi, panuje pośpiech i brak warunków do skupienia zewnętrznego i wewnętrznego.

Odkładanie przyjęcia tego sakramentu dopiero na ostatnie dni świąt świadczy o dużej powierzchowności, obojętności, braku szacunku dla Boga i innych ludzi, niechęci do wzrastania na drodze wiary.

W kościele Wisagini sakrament ten sprawowany jest codziennie przed każdą św. Masa.

Musisz wiedzieć

Przygotowując się do sprawowania tego sakramentu, jesteśmy zaproszeni do:

modlić się do Ducha Świętego i prosić o łaskę pokuty;
aby przypomnieć sobie grzechy popełnione od ostatniej spowiedzi, możesz skorzystać z modlitwy lub rachunku sumienia (przeglądu) udostępnionego w Internecie;
szczerze żałuj za popełnione grzechy;
postanowić nie grzeszyć;
wyznawać grzechy otwarcie i wyraźnie kapłanowi;
odprawiajcie przepisaną pokutę na znak chęci poprawy duchowej i zadośćuczynienia za straty spowodowane grzechem.

Rachunek sumienia (recenzja)

Grzechy przeciw Bogu

Nie ufałam Bogu, popierałam czary, przesądy, odwiedzałam wróżki, wróżki, interesowałam się wróżeniem, czytałam horoskopy, uprawiałam magię i spirytyzm, posługiwałam się talizmanami, rzeczami przynoszącymi szczęście;
Nie zawsze przyjmowałam Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela mojego życia, wątpiłam w miłosierdzie Boże;
Nie uczestniczyłem w niedzielnej Mszy św. W niedzielę na mszy wykonywałem ciężką i niepotrzebną pracę, która przeszkadzała w uwielbieniu Boga;
Nie chciałam modlić się ze wspólnotą, nie modliłam się codziennie w domu, a na modlitwie w ogóle nie myślałam o Bogu;
Wypowiadałem imię Boga bez należnego szacunku, nie oczekiwałem Jego łaski i społeczności;
Nie czytałem Słowa Bożego ani żadnej literatury chrześcijańskiej;
Nie pogłębiałem wiary, wątpiłem w chrześcijaństwo, w naukę Kościoła katolickiego, nie szukałem prawdy, przez co moje życie duchowe jest ospałe i letnie;
Zaakceptowałem prawdy sprzeczne z naukami Kościoła katolickiego, takie jak reinkarnacja, idee religijne New Age;
Wstydziłam się swojej wiary, nie postępowałam tak, jak przystało na chrześcijanina;
Nie okazywałem szacunku św. za Sakrament. Św. Przyjęłam komunię bez odpowiedniego przygotowania, z grzechami ciężkimi;
Nie chciałam spowiadać się z grzechów ciężkich, nie spowiadałam się szczerze.

Grzechy wobec bliźniego

Rodzice lub osoby starsze:

traktowałem dzieci i młodzież bez szacunku, jakby były moją własnością;
Nie zachowałem uwagi i cierpliwości, wychowywałem się w gniewie;
Obraziłem i poniżyłem słabszych, pozbawionych władzy i wpływów;
Nie przyjmowałem innych mądrych nauk, rad, bo myślałem, że już wszystko wiem;
Swoim zachowaniem daję zły przykład;
Opierałem się powołaniu dzieci;
Nadużyłem władzy i odpowiedzialności danej przez Boga.

Dziecięce:

Nie okazywałem szacunku rodzicom i nauczycielom;
Nie próbowałem słuchać uzasadnionych żądań i rad rodziców i starszych;
Wyzywałem innych ludzi;
Biłem i znęcałem się nad rówieśnikami i słabszymi ode mnie.

Małżonkowie:

Zbeształem, obrażałem, poniżałem, nie słuchałem opinii innego członka rodziny;
Nie zachowałem wierności w wyglądzie, słowie i zachowaniu;
Wzięłam antykoncepcję, żeby zapobiec nowemu życiu.

Krewni:

Poddałem się złości, poczułem nienawiść i gorycz, a raczej nie chciałem przebaczyć wyrządzonych mi krzywd;
Szukałem zemsty i źle życzyłem;
Zazdrościłem innym dóbr i talentów;
Plotkowałem, potępiałem i oczerniałem innych ludzi;
Postępowałem nieuczciwie i ukradłem;
Oszukiwałem, kłamałem i złamałem słowo;
Wepchnąłem innego w grzechy;
Stosowałem przemoc fizyczną lub psychiczną, znęcałem się nad innymi, nie pomagałem biednym;
Uprawiałem seks pozamałżeński lub przedmałżeński;
wyraził zgodę lub w inny sposób przyczynił się do aborcji lub morderstwa innej osoby.

Grzechy przeciwko nam samym

Poddałam się dumie, złości i egoizmowi, byłam dumna przed innymi;
Nie mogłem sobie wybaczyć, skierowałem swój gniew na siebie;
Byłem leniwy, marnowałem czas i przez to zaniedbywałem swoje obowiązki;
Przejadam się, nadużywam alkoholu, palę;
Używałem narkotyków lub innych substancji;
Poddałem się hazardowi, straciłem panowanie nad sobą, gdy wciągnąłem się w gry komputerowe i inną rozrywkę;
Oglądałem brutalne i sprośne filmy;
Traktowałem swoje ciało nieczysto;
Prowokowałem i oburzałem innych swoim niewłaściwym zachowaniem.

Grzechy przeciw stworzeniu

Nie oszczędzałem, nie łamałem i nie niszczyłem rzeczy, które nie należały do mnie;
Zachowywałem się w przyrodzie nieporządnie, pozostawiłem dużo śmieci i zanieczyszczałem środowisko;
Poddałem się chciwości;
Poszukiwałem bogactwa i sukcesu materialnego jako absolutnego celu mojego życia;
Potraktowałem powierzony mi towar nieodpowiedzialnie i rozrzutnie;
Nie zwróciłem pożyczonych rzeczy;
Byłem okrutny dla zwierząt.

Obrzędy sakramentu pokuty

Penitent zbliżając się do kapłana, żegna się i pozdrawia: „Chwała Jezusowi Chrystusowi”. Kapłan błogosławi penitenta i odpowiada: „Na wieki. Amen” Następnie penitent mówi, kiedy ostatni raz był u spowiedzi, przypomina mu, czy otrzymał rozgrzeszenie i wylicza swoje grzechy, wskazuje ważniejsze okoliczności, trudności w prowadzeniu życia chrześcijańskiego. Grzechy należy wyznawać otwarcie, bez ukrywania czegokolwiek, w przeciwnym razie spowiedź będzie bluźniercza. Ksiądz ma obowiązek zachować tajemnicę spowiedzi. Jeśli mamy jakiekolwiek wątpliwości moralne, powinniśmy powiedzieć je na spowiedzi spowiednikowi, aby mógł wyjaśnić i doradzić. Następnie penitent mówi: „Nie pamiętam już więcej grzechów, żałuję i obiecuję poprawę, proszę o pokutę i uwolnienie”.

Kapłan może udzielać rad, przypominać o osobliwościach życia chrześcijańskiego, przepisywać pokutę, która jest nie tylko symbolicznym zadośćuczynieniem za popełnione grzechy, ale także pomocą w nowym życiu duchowym, lekarstwem na słabości. Kapłan zachęca do pokuty za swoje grzechy i odmawia modlitwę wyzwolenia: „Bóg, Ojciec miłosierdzia…”, zaś penitent przykłada rękę do serca, wyrażając w ten sposób szczery żal za swoje grzechy i modli się w ciszy : „Panie Jezu Chryste, Synu Boga żywego, zmiłuj się nade mną, grzesznikiem.” Na koniec kapłan błogosławi penitenta, żegna się i odpowiada: „Dziękuję Bogu”.

Następnie penitent wybiera miejsce w kościele i dziękuje Bogu za łaskę miłosierdzia, odprawia przepisaną pokutę, zastanawia się nad myślami wyrażanymi przez kapłana, postanawia unikać grzechów większych, stara się naprawić krzywdę materialną lub moralną wyrządzoną drugiemu, unika okoliczności sprzyjających wcześniejszym upadkom.

Kto może sprawować sakrament pokuty?

Sakramentu pokuty (wysłuchania spowiedzi i udzielenia rozgrzeszenia) może dokonać wyłącznie duchowny posiadający święcenia kapłańskie.